Σχετικά με “Τα αγαπημένα σας τραγούδια”
ΑΦΟΡΜΗ για το έργο αυτό στάθηκαν διάφορες ανακοινώσεις της αστυνομίας, όπου μου έκαναν εντύπωση τα εξής: Πολύ συχνά η αυτοκτονία εκτελείται μέσα σε μια απίστευτη τάξη. Σ’ αυτές τις περιπτώσεις, η προετοιμασία για την αυτοκτονία είναι αν μια οποιαδήποτε καθημερινή, άρα φυσιολογική, ενασχόληση. Δηλαδή, γίνεται με την ίδια αγάπη για τάξη, για καθαριότητα, με την ίδια μουγγή απελπισία, όπως είναι η ίδια η ζωή που την προκάλεσε.
Ο τρόπος, λοιπόν, της αυτοκτονίας είναι μια εύγλωττη μαρτυρία για τη ζωή μερικών από μας, για τις ανεκπλήρωτες προσδοκίες τους, για τις ελπίδες τους χωρίς προοπτική, για τα ταπεινά όνειρά τους. Είναι μια απόδειξη για την ανικανότητά τους να απελευθερωθούν από τη σκλαβιά της παραγωγής, για το γεγονός πως μια τέτοια ζωή δε διαφέρει πολύ από αυτή των εργαζόμενων ζώων.
Όπως τα ζώα, υπομένουν οι άνθρωποι αυτοί το δύσκολο μερίδιό τους – σιωπηρά, με εγκαρτέρηση και με συγκατάβαση σε κάθε εκμετάλλευση και απαγόρευση μέχρι το σημείο της εξασθένησης και της κατάρρευσης.
Εάν αυτή η εκρηκτική δύναμη, γέννημα της εκμετάλλευσης και της καταπίεσης, δε στρεφόταν ενάντια στα ίδια της τα θύματα, τότε ίσως είχαμε μια επαναστατική κατάσταση. Έτσι έχουμε μόνο πολλές περιπτώσεις μικρών, ανόητων αυτοκτονιών και φόνων. Και οι φονιάδες με όλη τη δύναμη και το θάρρος τους δεν καταφέρνουν άλλο από το να παραδίνουν τους εαυτούς τους στη “δικαιοσύνη” των φυσικών τους εχθρών, καθαρίζοντας έτσι, χωρίς τη θέλησή τους, μια κοινωνία για την οποία παραπονιούνται. Χωρίς να το καταλάβουν μετατρέπονται σε κατηγορούμενους που εξαφανίζονται σε κελιά ή σε τάφους – δεν έχει και μεγάλη διαφορά.
Μόνον έτσι είναι δυνατόν να διαιωνίζεται αυτή η απάνθρωπη τάξη των πραγμάτων μέσα στην οποία ζούμε και στην οποία πρέπει να συνεχίσουμε να ζούμε.
-
Σκηνικό
Νατουραλιστική αναπαράσταση νοικιασμένου, επιπλωμένου δωματίου. Πρέπει να δοθεί η αίσθηση μικρής “όασης” μέσα σε μια άθλια παλιά πολυκατοικία, σε μια εξίσου μίζερη συνοικία. Το δωμάτιο αυτό, που μ’ ένα διάδρομο συνδέεται με την τουαλέτα, αστράφτει από καθαριότητα και τάξη. Είναι φιλικό, ζεστό, στολισμένο με μικροαστική χάρη. Είναι ολοφάνερα, ένας χώρος που φτιάχτηκε με αγάπη, φροντίδα και γούστο. Ένα σπιτάκι-φωλίτσα που ξεχωρίζει απ’ τον περίγυρό του. Από την άλλη λείπει και η ανάλογη νότα συνθετικού πολιτισμού, τύπου “Μινιόν”, “Κλαουδάτος” κ.λπ.
-
Περιγραφή του χαρακτήρα
Η δεσποινίς Μάιερχοφ είναι ανάμεσα στα σαράντα και στα σαρανταπέντε, μελαχρινή, ύψος 1.55, μ’ ένα σχετικά καλοδιατηρημένο σώμα, εκτό από τις γάμπες της που είναι χοντρές, αφήνοντας έτσι την υποψία για αρθριτικά. Η επιδερμίδα της είναι σκούρα, αλλά από κείνες που δίνουν περισσότερο την εντύπωση του βρώμικου παρά του όμορφα μελαψού. Ωστόσο, το παρουσιαστικό της δεσποινίδος Μάιερχοφ είναι τόσο περιποιημένο που αν και δεν καλύπτει τελείως την ασκήμια της, τουλάχιστον τη μαλακώνει.
Το ντύσιμό της προδίνει κοκεταρία, συντηρητικού γούστου και καλής ποιότητας. Είναι φανερό πως της αρέσει να ξοδεύει κάτι παραπάνω για τα ρούχα της.
Η δεσποινίς Μάιερχοφ είναι υπάλληλος σ’ ένα εργοστάσιο χαρτοποιίας. Εργάζεται στο τμήμα “Γραφική Ύλη” και είναι υπεύθυνη για τους φακέλους. Ο καθαρός μηνιαίος μισθός της είναι 615,50 μάρκα. Κατά τα άλλα, βρισκόμαστε σε μια μικρή πόλη.
Λόγω της αθέλητης παρθενικότητας ή, ας πούμε, μιας αθέλητης σεξουαλικής εγκράτειας μετά από μια παλιά, σύντομη, δυσάρεστη και θλιβερή ερωτική περιπέτεια, η δεσποινίς Μάιερχοφ είναι ιδιαίτερα πρόσφορη στις απάτες της διαφήμισης και της κατανάλωσης. Η αδυναμία της αυτή γίνεται φανερή στην επίπλωση του σπιτιού, στο ντύσιμο και στη φροντισμένη εμφάνισή της, βέβαια πάντα μέσα στα πλαίσια των ταπεινών οικονομικών της.
-
Σχετικά με τη διάρκεια του έργου
Μιας και σκοπός μας δεν είναι η ενόχληση του κοινού αλλά η ενημέρωσή του σχετικά με το πόσο “κακόμοιρη” είναι η ζωή της δεσποινίδος Μάιερχοφ, οι διάφορες ενασχολήσεις της δεν πρέπει να γίνουν ποτέ μακρόσυρτες για να μη μοιάσουν ανιαρές και προκλητικές.
Όταν μια ενασχόληση έχει δώσει ό,τι πληροφορία είχε να δώσει, τότε πρέπει να διακοπεί έστω κι αν η συνέχεια του έργου διασπάται: εδώ, πραγματικός χρόνος και θεατρικός χρόνος γίνονται ένα. Γι’ αυτό, και γνώμη μου είναι πως το έργο δε θα πρέπει να διαρκεί παραπάνω από μια ώρα γεμάτη.
ΔΡΩΜΕΝΑ. Χρόνος Γ΄, τεύχος 12, Σπτέμβριος-Οκτώβριος 1987
___________________________
https://hyperallergic.com/335523/home-alone-with-a-few-pills-franz-xaver-kroetzs-request-concert/
Εδώ πρόκειται για παράσταση του έργου από ξένους και υπάρχουν σχετικές φωτογραφίες.
The following two tabs change content below.
FRANZ-XAVER KROETZ
Ο Φραντς Ξάβερ Κρετς (Franz Xaver Kroetz, 25 Φεβρουαρίου 1946) είναι Γερμανός σκηνοθέτης, σεναριογράφος, θεατρικός συγγραφέας και ηθοποιός. Γεννήθηκε στο Μόναχο. Έμαθε υποκριτική στην Σχολή Ηθοποιϊας (Schauspielschule) στο Μόναχο και στο Max-Reinhardt-Seminar της Βιέννης. Βιοπορίστηκε με δουλειές του ποδαριού, εργάστηκε ως φορτηγατζής και ιδιωτικός νοσοκόμος. Από το 1972 ως το 1980, έγινε ενεργό μέλος του Κομμουνιστικού Κόμματος της Γερμανίας (DKP) και έβαλε υποψηφιότητα για βουλευτής. Γνώρισε σημαντική επιτυχία το 1971 με τα έργα του Heimarbeit και Hartnäckig. Στη δεκαετία του 1970, σκηνοθέτησε ταινίες που δραματοποιούν την κοινωνική και προσωπική καταθλίωση των συνανθρώπων μας. Απογειώθηκε στην δεκαετία του 1980, με την τηλεοπτική εκπομπή Κιρ Ροϋγιαλ (Kir Royal) με την ερμηνεία του δημοσιογράφου Μπέιμπι Σίμερλος.
Latest posts by FRANZ-XAVER KROETZ (see all)
- Σχετικά με “Τα αγαπημένα σας τραγούδια” - 10 Μαΐου, 2021
