Κατίνα Παξινού – απάντηση σχετικά με το “Παράδοξο στον ηθοποιό” του Ντιντερό > ΔΡΩΜΕΝΑ > Κατίνα Παξινού – απάντηση σχετικά με το “Παράδοξο στον ηθοποιό” του Ντιντερό
Κατίνα Παξινού – απάντηση σχετικά με το “Παράδοξο στον ηθοποιό” του Ντιντερό

Κατίνα Παξινού – απάντηση σχετικά με το “Παράδοξο στον ηθοποιό” του Ντιντερό

dromena
Μοιράσου το!

ΓΙΑ ΤΟ ΠΑΡΑΔΟΞΟ του Ντιντερό έχω μια απάντηση απλή ίσως, αλλά γνήσια νομίζω μιας και βγαίνει από πολύχρονη προσωπική πείρα και εντατική καλλιτεχνική προσπάθεια. Παρατήρησα πως ανάλογα με το είδος του ρόλου που κοπίασα να ενσαρκώσω στη σκηνή κατά καιρούς ύστερα από επίπονες πρόβες και μελέτη, η συγκίνηση είναι βασικά χρήσιμη και κάποτε απολύτως απαραίτητη.

Όπως ανάλογα πάλι σε ορισμένες περιπτώσεις περισσότερο από τη συγκίνηση, η φαντασία, η τεχνική, η ευστροφία και η εμπειρική είναι τα κατάλληλα όπλα για την κατάκτηση της θεατρικής μορφής. Οι τραγικοί και δραματικοί ρόλοι απαιτούν την συγκίνηση του ηθοποιού, γιατί απ’ αυτόν μεταδίδεται και στο θεατή η αίσθηση της αλήθειας και της γνησιότητας.

Οι ρόλοι χαρακτήρων πάλι ή οι συμβολικοί, οι αντιπροσωπευτικοί ιδεών ή κοινωνικών καταστάσεων, οι συνθετικοί, ας τους πούμε, αποζητούν τεχνική περισσότερο και δεξιοτεχνία -όταν παίζω την Ζαχανασιάν στη “Γηραιά Κυρία” πιότερο από προσωπική συγκίνηση επιστρατεύω νοημοσύνη και όσο γίνεται περισσότερη σκηνική δεξιότητα, αλλά όταν προσπαθώ να γίνω κυρία Άλβιγκ στους “Βρυκόλακες” ή Μπερνάρντα Άλμπα ή Εκάβη ή Ηλέκτρα ή Αγαύη, τότε η συγκίνησή μου είναι το βάθρο όλης μου της σκηνικής ενέργειας. Συγκίνηση βέβαια που την παρακολουθώ με διαίσθηση και την εποπτεύω με λογική σε κάθε στιγμή, που προσπαθώ να την υποτάσσω όσο μπορώ στους αισθητικούς κανόνες που μ’ εδίδαξε ο χρόνος και ο κόπος, αλλά συγκίνηση πάντως βαθιά και απόλυτη – εννοώ η ψυχική εμπειρία τού ευαίσθητου.

Η ζωή του ηθοποιού είναι μαζί του πάντα και στη σκηνή όταν παίζει ρόλους που μπορούν να ταυτισθούν με την προσωπικότητά του. Σε μένα πάντα οι μητρικοί ρόλοι π.χ. είχαν μια βαθιά απήχηση και μια ισχυρή συγγένεια. Τους παίζω από τα πρώτα βήματά μου στο θέατρο με λαχτάρα και βαθύ καημό, ίσως γιατί δέχτηκα από νωρίς το μητρικό τραύμα με το θάνατο αγαπημένου παιδιού. Η καλλιτεχνική δύναμη όταν μας επισκέπτεται, τόσο σπάνια αλίμονο, μας χαρίζει το δώρο της ποιητικής έξαρσης και την ικανότητα της μετουσιώσεως των υποκειμενικών μας καημών σε λυτρωτικές μορφές βγαλμένες αρχικά από την συγκίνηση και την θαυματουργή φαντασία των άξιων συγγραφέων.


Μοιράσου το!
ΔΡΩΜΕΝΑ ΜΕΛΕΤΕΣ-ΑΡΘΡΑ

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *

ΙΣΩΣ ΣΑΣ ΕΝΔΙΑΦΕΡΕΙ

© dromena.net All rights reserved. | Developed by Δυτικός Άνεμος