Ισμήνη του Γιάννη Ρίτσου, Mαρία Στούαρτ του Σίλερ, Πολιορκία του Λένινγκραντ του Χοσέ Σινιστέρα, Όχι εγώ του Mπέκετ, Με το ίδιο μέτρο(Μαριάνα), Όνειρο καλοκαιρινής νύχτας (ερμήνευσε την Τιτάνια και τότε της απονεμήθηκε το Έπαθλο Κοτοπούλη), – Τρωίλος και Χρυσηίδα(Ελένη), Άμλετ (Γερτρούδη), Γυρισμός, Πάρτι γενεθλίων, Παλιοί καιροί, Δούλες… Δεκάδες οι ρόλοι που ερμήνευσε – κυρίως στο Θέατρο Τέχνης που ήταν ένα από τα βασικά στελέχη του, τα χρόνια του Καρόλου Κουν.

(Όταν ερμήνευσε το ρόλο της Εκάβης στην ομώνυμη τραγωδία του Ευριπίδη που παρουσιάστηκε από το Αμφι-Θέατρο σε σκηνοθεσία Σπύρου Ευαγγελάτου): «Νομίζω ότι ο ηθοποιός οφείλει να έχει ανοιχτά τα μάτια του, να παρατηρεί, να προσλαμβάνει, να αποθηκεύει μέσα στη μνήμη του και στον ψυχισμό του τα τερατώδη πράγματα που συντελούνται στην ανθρωπότητα. Γιατί κάποια ώρα καλείται πραγματικά να παίξει, να τα ερμηνεύσει μέσα από θεατρικά έργα, μέσα από τον τραγικό λόγο κυρίως των αρχαίων ποιητών…» (Συνέντευξη στην Αφροδίτη Γραμμέλη, Το Βήμα της Κυριακής, 20/7/2003).

Ηθοποιός με παιδεία και πνευματικότητα ο Κωνσταντίνος Τζούμας προκάλεσε αίσθηση με την ερμηνεία του στους μονόλογους Εγώ δεν του Βασίλη Αλεξάκη στη σκηνή της Αθηναΐδας πριν ένα περίπου χρόνο. Μας είχε κάνει εντύπωση μια φράση από την κριτική του Γιάννη Βαρβέρη στην Καθημερινή(18/4/2004): «Εραστής του μινιμαλισμού, εισαγγελέας της κοινοτοπίας και μάστορας του τάιμινγκ, ο πολύτιμος μεταξωτός Κωνσταντίνος Τζούμας δεν άφησε πτυχή του έργου αφώτιστη και ανεκμετάλλευτη». Νομίζουμε ότι έτσι είναι…

Ηθοποιός της καινούργιας γενιάς, απόφοιτος της Δραματικής Σχολής του Εθνικού Θεάτρου (1991), ταλαντούχος, με προσωπική γοητεία, βλέμμα παραπονεμένο και αγαπησιάρικο, με καλλιέργεια και μια σειρά καλών και αμφιλεγόμενων παραστάσεων, απέκτησε ενθουσιώδεις νέους και μεγαλύτερης ηλικίας θαυμαστές αλλά και επικριτές. Για ορισμένους, είναι ένα καλό δείγμα στο λάιφ στάιλ της εποχής μας.

Και η ματαιοδοξία, αναπόσπαστο στοιχείο αυτής της δουλειάς; «Εξαρτάται τι ποιότητας είναι, προς τα πού κατευθύνεται. Είναι λάθος να πηγαίνεις κόντρα στις επιθυμίες σου. Δεν είναι κακό να θέλεις τη διασημότητα ή τα χρήματα. Κακό είναι, κρυμμένος πίσω από κοινωνικά προσχήματα, να μην το κάνεις επειδή θα σε κακοχαρακτηρίσουν. Προσπαθώ να αφήνομαι στη ζωή γενναιόδωρα, χωρίς κακές σκέψεις. Δεν νοιάζομαι πια μήπως με παρεξηγήσουν κι αυτό με ισορροπεί. Κάποτε ήμουν απόλυτη, αυστηρή, αρνητική. Τώρα ξέρω πως δίπλα στον δικό μου κόσμο υπάρχει κι ένας άλλος. Δεν τον φοβάμαι, δεν τον κρίνω. Επίσης απαλλάχτηκα απ’ αυτή τη θλιβερή και επιζήμια προς όλους προσπάθεια, ν’ αλλάξω τον άλλον. Ξαναδιαβάζω την εμπλουτισμένη έκδοση “Το βιβλίο της ανησυχίας” του Πεσόα και σκέφτομαι τη ζώνη ανάμεσα στη φαντασία και την πραγματικότητα. Νομίζω πως αυτή είναι η περιοχή που καλύπτει το θέατρο. Οπως λέει και ο Βασίλης [σσ. Παπαβασιλείου], εκεί κινείται ο ηθοποιός: “Ανάμεσα στο φως και τη σκιά”». (Συνέντευξη στην Έφη Μαρίνου, Ελευθεροτυπία, 20/2/2005).

Η Φιλαρέτη Κομνηνού ερμήνευσε τη Φαίδρα στον Ιππόλυτο του Ευριπίδη που ανέβασε το Εθνικό Θέατρο το 2003 στην Επίδαυρο και σε περιοδεία, σε μετάφραση Στρατή Πασχάλη και σκηνοθεσία Βασίλη Νικολαΐδη.

Ο Δημήτρης Ήμελλος (37 ετών) πέρασε από τη Νομική Σχολή και σπούδασε στη Δραματική Σχολή του Βασίλη Διαμαντόπουλου και του Διομήδη Φωτιάδη, ενώ θα μαθητεύσει για ένα χρόνο στη σχολή GITIS στη Μόσχα. Συμμετείχε στις παραστάσεις: Ιφιγένεια εν Ταύροις της Άννας Κοκκίνου, Οιδίπους επί Κολωνώκαι Υπέροχος κερατάς του Κρόμελινκ σε σκηνοθεσία Σωτήρη Χατζάκη, Πέρσες σε σκηνοθεσία Λευτέρη Βογιατζή, Φρεναπάτη του Τόνι Κούσνερ, H νοσταλγός με το «Ηθοποιών Θέατρο», Αγάπης αγώνας άγονος, Αυτό που δεν τελειώνει – εκδοχές I και II, Μήδεια, Μολιέρος του Μπουλγκάκοφ… Νιώθει οικείο χώρο την Πειραματική Σκηνή του Εθνικού Θεάτρου και απονέμει τα δέοντα στον Στάθη Λιβαθινό που του συμπαραστάθηκε. Το 2001 τιμήθηκε με το Βραβείο Δημήτρης Χορν.