Το πέρασμα του Αιμίλιου Χουρμούζιου από το Εθνικό Θέατρο

Το πέρασμα του Αιμίλιου Χουρμούζιου από το Εθνικό Θέατρο

Μοιράσου το!

Έχουμε συνηθίσει να λέμε ότι οι διευθυντές έρχονται και παρέρχονται και ότι το θέατρο είναι εκείνο που μένει. Ναι. Σε πολλούς όμως από μας, που έτυχε να εργαζόμαστε τώρα και πολλά χρόνια στο Εθνικό Θέατρο, η περίπτωση του Αιμίλιου Χουρμούζιου δεν είναι από εκείνες που περνούν αδιάφορες, που ξεχνιούνται χωρίς ν’ αφήσουν κανένα ίχνος. Το πέρασμα του Αιμίλιου Χουρμούζιου είναι κατά τη γνώμη μου μια τομή για το Εθνικό Θέατρο. Άλλοι, σοφώτεροί μου και με το χάρισμα του “γραπτού λόγου”, μπορούν να πουν με λεπτομέρειες τι του οφείλει το Εθνικό Θέατρο στα εννιά χρόνια που ήταν διευθυντής του.

Εγώ προσωπικά, θα ήθελα να προσθέσω τούτο μόνο: πώς τον “έζησα”· την εικόνα που εξακολουθώ να διατηρώ μέσα μου γι’ αυτόν, κι ας πέρασαν τόσα χρόνια από τότε. Για τον Χουρμούζιο το Θέατρο ήταν ένα πάθος, το πάθος του. Η ζωή του. Μερικοί έλεγαν ότι ερχόταν στο θέατρο λίγες ώρες. Αυτό μπορεί να είναι αλήθεια. Το πρόβλημα όμως δεν ήταν πόσες ώρες ερχόταν στο θέατρο, αλλά πώς κατόρθωνε να το “κρατά”, να το διευθύνει.

Η παρουσία του ήταν αισθητή σε όλους μας, ακόμα και όταν έλειπε. Κι ήταν ακόμα ένα κίνητρο για περισσότερη προσπάθεια, στους ηθοποιούς, στους συνεργάτες, τους τεχνικούς, σε όλους.

Παρακολουθούσε πολύ τακτικά – θα έλεγα άγρυπνα – τις δοκιμές και ήξερε καλά τις υποκριτικές δυνατότητες κάθε ηθοποιού. Χαιρόταν και βοηθούσε πολύ τους νέους που έβγαιναν κάθε χρόνο από τη Σχολή. Ο Χουρμούζιος δεν ήτα;ν απλώς ένας “άνθρωπος του θεάτρου”. Ήξερε καλά το θέατρο, θεωρητικά και στην πράξη. Κι όσες φορές επενέβαινε στις γενικές δοκιμές, αλλάζοντας κάτι, δικαιωνόταν εκ των υστέρων.

Δεν μπορώ όμως επίσης να ξεχάσω και το τι έκανε για μένα. Όταν με κάλεσε – του το είχε ζητήσει ο Μάνος Χατζιδάκις γιατί μόνον έτσι θα έγραφε μουσική σε κωμωδία του Αριστοφάνη, που θα ανέβαζε το Εθνικό – ο Χουρμούζιος, παρά τις αυστηρές απαγορεύσεις που δεν επέτρεπαν, λόγω φρονημάτων, να εργαστώ σε καμιά κρατική υπηρεσία, με προσέλαβε, αναλαμβάνοντας προσωπικά ο ίδιος την ευθύνη για το διορισμό μου ως υπεύθυνος μουσικός στο Εθνικό Θέατρο. Και η εποχή τότε – στα 1960 – δεν αστειευόταν. Απαιτούσε θάρρος. Κι ο Αιμίλιος Χουρμούζιος εκτός από τη γνώση και την ευαισθησία είχε και θάρρος. Το πέρασμά του από το “Εθνικό” δεν μπορεί να ξεχαστεί.

____________________

  • Πρώτη δημοσίευση: Σημείον του Αιμ. Χουρμούζιου. “Τετράδια Ευθύνης” 20, 1983.

Μοιράσου το!
ΔΡΩΜΕΝΑ ΜΕΛΕΤΕΣ-ΑΡΘΡΑ

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *

ΙΣΩΣ ΣΑΣ ΕΝΔΙΑΦΕΡΕΙ