Επιστρέψαμε!

Φαίνεται σαν ψέμα, κι όμως είναι αληθινό! Έτσι γράφαμε στην εισαγωγή του τεύχους που ήταν αφιερωμένο στον Σάμουελ Μπέκετ. Είναι αλήθεια ότι τα ΔΡΩΜΕΝΑ θα κυκλοφορούν στο διαδίκτυο και αναζητούν τους φίλους που κάποτε τ’ αγάπησαν και τα στήριξαν. Γι’ αυτό είμαστε χαρούμενοι. Κι ακόμη θέλουμε να πούμε ότι, επιτέλους, ένας χώρος ελευθερίας στη διάθεσή μας. Μην περιμένετε να κάνουμε βαρύγδουπες δηλώσεις. Απλώς αγαπούμε το θέατρο και τα βιβλία, ανοίγουμε τις “σελίδες” των ΔΡΩΜΕΝΩΝ και γράφουμε. Τα διαδικτυακά ΔΡΩΜΕΝΑ είναι ανοιχτά για όλους όσοι έχουν όρεξη να πουν αυτά που θέλουν και να επικοινωνήσουν. Κι αυτό το επισημαίνουμε γιατί έχουμε νιώσει αυτό που λέγεται “αποκλεισμός”. Σε μια εποχή κατεξοχήν επικοινωνιακή…

Τι λέει ο Μποντριγιάρ; Ότι ζούμε σ’ ένα σύμπαν υπερεπικοινωνίας που βυθίζει τους πολίτες σε μια δίνη κωδικοποιημένων μηνυμάτων. Το σύμπαν μεταμορφώνεται σε μια γιγαντιαία οθόνη παρακολούθησης. Η δημοσιότητα χρησιμεύει ως δικαιολογία για τη δημοσιότητα. Η πληροφόρηση παύει να συνδέεται με γεγονότα, αλλά γίνεται η ίδια γεγονός, που προκαλεί την προσοχή και το ενδιαφέρον. Οι πολίτες θάβονται κάτω από ανεξέλεγκτους σωρούς εικόνων. Ο κόσμος είναι τόσο κορεσμένος με την αίσθηση της υπερπραγματικότητας, που δεν είναι πια σε θέση να ξέρει τι θέλει. Οι πολίτες γίνονται σχιζοφρενείς παρά τη θέλησή τους, ανοιχτοί σε όλα και μονίμως ζαλισμένοι. Υποβαθμίζονται σε “μάζες”, που στην καλύτερη περίπτωση φέρονται σαν δύστροπα παιδιά που λένε μόνο “ναι” ή “όχι’.

Εμείς πιστεύουμε ότι έχουμε δικαίωμα να πούμε περισσότερες λέξεις, να φτιάξουμε προτάσεις, να προβάλουμε απόψεις, θέσεις, να ξεφύγουμε από τη λειτουργία του μηχανισμού της ομαδικής υποβολής, να πάψουμε να είμαστε πρόβατα που τρώνε ό,τι τους προσφέρεται.

Ξεκινώντας τη διαδικτυακή λειτουργία μας, προσφέρουμε στο κοινό μας κείμενα που δημοσιεύτηκαν παλιότερα στα ΔΡΩΜΕΝΑ για να επανασυνδέσουμε τη σχέση μας. Επίσης, κείμενα και από άλλες πηγές. Θέλουμε κοντά μας τους φίλους μας. Ο χώρος του θεάτρου είναι προπαντός χώρος επικοινωνίας και αγάπης και μας ενδιαφέρει επειδή το θέατρο τοποθετεί τον άνθρωπο στο κέντρο του κόσμου.

 

“δ”