Ζαν-Λουί Μπαρό: Για έναν ορισμό του θεάτρου | Με ήσυχη συνείδηση
Ζαν-Λουί Μπαρό Για να ’χω τη συνείδησή μου ήσυχη θα ’θελα να ορίσω τη διαφορά που υπάρχει ανάμεσα στο θέαμα και στο θέατρο. Οτιδήποτε γίνεται πάνω σε μια σκηνή (ή…
Συντάκτης: ΖΑΝ-ΛΟΥΙ ΜΠΑΡΟ
Ζαν–Λουί Μπαρό [Jean-Louis Barrault]. Γάλλος ηθοποιός και σκηνοθέτης. Γεννήθηκε στις 8 Σεπτεμβρίου 1910 και πέθανε στο Παρίσι στις 22 Ιανουαρίου 1994. Ως ηθοποιός έπαιξε στο θίασο του Atelier από το 1931 μέχρι το 1935. Υπήρξε μαθητής του Charles Dullin. Συνεργάστηκε με την ομάδα Rideau de Paris (Marcel Herrand και Jean Marchat) και το 1934 ανέβασαν τα έργα Le coup de Trafalgar του Ροζέ Βιτράκ και L’enfant prodigue του Αντρέ Ζιντ και συνεργάστηκε με την Comédie Française το 1940. Αυτή τη χρονιά γνωρίστηκε και με την ηθοποιό Μαντλέν Ρενό. Στο Théâtre Francais παρουσίασε, το 1943, το έργο Soulier de satin του Πολ Κλοντέλ με τις Μαρία Μπελ και Μαντλέν Ρενό.
Μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, το 1946, στο Théâtre Marigny, μαζί με την Μαντλέν Ρενό δημιούργησε τη δική του θεατρική ομάδα, γνωστή ως Compagnie Renaud-Barrault. Εκεί παρουσίασαν μια σειρά από αξέχαστες ερμηνείες με έργα των Σαλακρού (Les nuits de la colere, 1946), Κλοντέλ (Partage de midi, 1948, με την Μαρία Καζαρές, και Christophe Colomb, 1953), Ανούιγ (L’amour puni, 1950), Ζιροντού (Pour Lucrece, 1953), καθώς επίσης και έργα των Κοκτό, Μοντερλάν, Σεχαντέ, Βοτιέ… Στη συνέχεια έπαιξαν στα θέατρα Σάρα Μπερνάρ και Palais Royal (1957-1959), ωσότου ο θίασος εγκαταστάθηκε στο Odeon-Théâtre de France για εννιά χρόνια και παρουσίασε έργα των Κλοντέλ (Tete d’or, 1959, με τους Αλέν Κλινί και Λοράν Τερζιέφ), Ιονέσκο (Ρινόκερος, 1960 και Le pieton de l’air, 1963), Ντιράς (Des journees entieres dans les arbres, 1965), Μπιγιεντού (Il faut passer par les nuages, 1964). Αργότερα έπαιξαν σε διάφορα θέατρα του Παρισιού, ενώ έκαναν και μια περιοδεία στην επαρχία της Γαλλίας, μέχρι που έμειναν στο Théâtre d’Orsay (1974-1980) και μετά στο θέατρο του Rond-Point (1981-1988).
Αξέχαστη θα μείνει η ερμηνεία του στον Άμλετ και ως μίμος στην ταινία του Marcel Carné Τα παιδιά του παραδείσου [Les enfants du paradis, 1944], ενώ έπαιξε ακόμη και στις ταινίες Drole de drame [=1937] του Καρνέ και Η νύχτα της Βαρέν [La nuit de Varennes, 1982] του Έτορε Σκόλα.
Το 1958 ο γάλλος υπουργός πολιτισμού Αντρέ Μαλρό του παραχώρησε τη χρήση του ημικρατικού θεάτρου “Οντεόν”, αλλά ο ίδιος του την αφαίρεσε δέκα χρόνια αργότερα, όταν ο Μπαρό υποστήριξε τη φοιτητική εξέγερση του Μάη του 1968. Διατέλεσε διευθυντής του δεύτερου κρατικού θεάτρου της Γαλλίας (1959-1968) και του λαϊκού θεάτρου (από το 1968). Το 1981, μαζί με τη σύζυγό του Μαντλέν Ρενό, επίσης ηθοποιό, ίδρυσαν το θέατρο “Ρον Πουέν” του οποίου τη διεύθυνση διατήρησε μέχρι το τέλος της ζωής του.
ΒΙΒΛ: Jean-Louis Barrault: Memories for Tomorrow. His other writings include Reflections on the Theatre και The Theatre of Jean-Louis Barrault (1961).