Ο Ζαν Ανούιγ είναι εξαίρετος ηθοποιός
Ο διάσημος Γάλλος συγγραφεύς υποδύεται στις δοκιμές τους ρόλους για να δείξει στους ηθοποιούς τι ακριβώς θέλει.
Παρίσι. Οκτώβριος. – Κάθε μεγάλος έχει και τις αδυναμίες του και ο Ζαν Ανούιγ αποφεύγει από συστήματος τις συνεντεύξεις. Εντούτοις, προ ημερών, παρεβίασε την αρχή του αυτή, αλλά μερικώς μόνον. Εδέχθη, δηλαδή, να απαντήσει σε ένα γραπτό ερωτηματολόγιο.
Είχε κυκλοφορήσει η φήμη ότι ανέλαβε να σκηνοθετήσει το έργο του Ροζέ Βιτράκ “Ο Βίκτωρ ή τα παιδιά στην εξουσία”, που είχε σημειώσει αποτυχία το 1928. Ο Ανούιγ εδήλωσε ότι μόνο τον “Ταρτούφο” του Μολιέρου έχει σκηνοθετήσει μέχρι σήμερα εντελώς μόνος και ότι στον “Βίκτωρα” θα συνεργασθεί με τον Ρολάν Πιετρί, για να αποφύγει –όπως είπε– να διαπράξει καμιά βλακεία.
Παρά την μετριοφροσύνη του όμως, ο Ανούιγ δεν περιορίζεται μόνον στην συγγραφή θεατρικών έργων. Ο Φρεναί, που είχε αναλάβει την σκηνοθεσία της “Ερμίνας”, κατάλαβε από την πρώτη στιγμή ότι ο ρόλος αυτός ανήκε πρώτα στον ίδιο τον συγγραφέα. Από τότε, ο Ανούιγ συνεργάζεται πάντοτε στενά σε κάθε ανέβασμα ή επανάληψη έργου του με τον σκηνοθέτη και τους ηθοποιούς.
“Οι ηθοποιοί είναι αξιολάτρευτοι, λέγει ο Γάλλος συγγραφεύς, αλλά δεν με υπακούουν ποτέ. Προτιμούν να ανακαλύπτουν μόνοι των αυτό ακριβώς που τους ζητώ και αυτή είναι η καλύτερη μέθοδος ερμηνείας”.
Σχετικώς με τον “Βίκτωρα”, ο Ανούιγ πιστεύει ότι ο συγγραφεύς του ο Βιτράκ είχε παρεξηγηθεί τότε και ενώ το έργο του έπρεπε ννα σημειώσει σταθμόν στα θεατρικά χρονικά, πέρασε εντελώς περιφρονημένο. Χάρις στην φιλία και στην αγάπη του προς τον Βιτράκ, ο Ανούιγ ανέλαβε να τον αποκαταστήσει, έστω και με καθυστέρηση ενός τρίτου του αιώνος.
“Τα πρόσωπα του έργου είναι αληθινά, όπως οι ήρωες του Μολιέρου –λέγει– αλλά ενώ ζούμε σε έναν κόσμο γελοίο δεν τολμούμε να τον αντικρύσουμε, και εδώ ακριβώς βρίσκεται η παρεξήγηση. Η κοινωνική κριτική δεν με ενδιαφέρει. Πρέπει να χλευάσουμε τον άνθρωπο και αυτό είναι αρκετό. Ο άνθρωπος κάνει παράλογη την κοινωνία – ανεξαρτήτως του καθεστώτος που υιοθετεί”.
Κατά τον συγγραφέα του “Ταξιδιώτου χωρίς αποσκευές”, ο σουρρεαλισμός έδωσε την τραγική και ποιητική διάσταση του γελοίου. Ως προς την γνώμη που διετύπωσε Ιστορικός του θεάτρου της Γαλλίας, ότι η “μηχανοποιημένη θεατρικότης” του Ανούιγ προέρχεται από την επιρροή του Βιτράκ, ο Γάλλος συγγραφεύς την απορρίπτει.
“Στον Βιτράκ, είπε, συνάντησα έναν πνευματικό αδελφό, αλλά ήδη είχα γράψει γκραν γκινιόλ, που το έχω στο αίμα μου”. Εάν ο “Βίκτωρ” επιτύχει, ο Ανούιγ σκέπτεται να παρουσιάσει και άλλα έργα του φίλου του Βιτράκ.
Ως σκηνοθέτης, ο Ανούιγ μελετά πρώτα καλά το έργο ο ίδιος και κατόπιν με μια μόνον ανάγνωση στους ηθοποιούς, αρχίζει το παίξιμο. Όσοι τον έχουν γνωρίσει σε στιγμές που υποδύεται κάποιον ρόλο για να δείξει στον ηθοποιό τι ακριβώς θέλει, έχουν ενθουσιασθεί από το παίξιμό του και διαβεβαιώνουν ότι θα ήταν άριστος ηθοποιός. Η φυσική δειλία του εξαφανίζεται και ο διστακτικός και συνεσταλμένος Ανούιγ γίνεται εντελώς άλλος άνθρωπος.
Απογευματινή, 25 Οκτωβρίου 1962
The following two tabs change content below.
Latest posts by dromena (see all)
- Ο Σαίξπηρ στο πολεμικό Λονδίνο - 11 Απριλίου, 2024
- Η “Δωδέκατη νύχτα” του Σαίξπηρ - 2 Απριλίου, 2024
- Αν ο Νίκος Χαραλάμπους σκηνοθετούσε τον τηλεφωνικό κατάλογο - 31 Μαρτίου, 2024
- Ο σκηνοθέτης Νίκος Χαραλάμπους - 31 Μαρτίου, 2024
- Μνήμη Νίκου Χαραλάμπους - 31 Μαρτίου, 2024
