Arthur Adamov (1908-1970)

Arthur Adamov (1908-1970)

dromena
Μοιράσου το!

Ο θεατρικός συγγραφέας Αρτούρ Ανταμόφ (Arthur Adamov, 23 Αυγούστου 1908 – 15 Μαρτίου 1970) γεννήθηκε στο Kislovodsk, του Ρωσικού Καυκάσου στις 23 Αυγούστου 1908, μέσα σε μια αστική οικογένεια που μετανάστευσε το 1914 στη Γερμανία, μετά στη Γενεύη, όπου γνώρισε τους Πιτοέφ. Το 1924 ήρθε στο Παρίσι και μπλέχτηκε με τους σουρεαλιστές.

Το 1946 δημοσιεύει το πρώτο μεγάλο έργο του, που γράφτηκε μετά από ένα νευρικό κλονισμό, και ήταν η αυτοβιογραφία του, τον τίτλο L’Aveu [= Η Εξομολόγηση], την αυτοβιογραφία του των ετών 1938-43, δηλαδή μιας περιόδου έντονης αναζήτησης. Επηρεάστηκε από τον Στρίντμπεργκ και τον Κάφκα.

Στο L’ Invasion, προσπάθησε να απεικονίσει τις ανθρώπινες καταστάσεις πιο ρεαλιστικά. Εντυπωσίασε τον Αντρέ Ζιντ και τον σκηνοθέτη Jean Vilar, και, υπό την καθοδήγηση του Βιλάρ, εμφανίστηκε στο Παρίσι το 1950, με το τρίτο έργο του, La grande et la petite Manoeuvre. Ένα έργο που φανερώνει την επιρροή του φίλου του, του Antonin Artaud, θεωρητικού του «θεάτρου της σκληρότητας».

To πιο φιλόδοξο έργο του ήταν το Paolo Paoli που ανέβηκε το 1957 στο Théâtre de la Comédie στη Λιόν. Υπήρξε από τους χαρακτηριστικούς εκπροσώπους του Θεάτρου του Παραλόγου. Μέσα από το θέατρό του έδωσε την προσωπική αγωνία του για το άγνωστο, τη μοναξιά και το θάνατο.

ΕΡΓΑ: Η παρωδία [La Parodie, 1947], Η εισβολή [L’ Invasion, 1950], Η μεγάλη και η μικρή μανούβρα [La Grande et la Petite Manoeuvre, 1951], Les Retrouvailles [1952], Ο καθηγητής Ταράν [Le Professeur Taranne, 1953], Όλοι εναντίον όλων [Tous contre tous, 1953], Comme nous avons été [=As We Were, 1953], Το πινγκ-πονγκ [Ping-Pong, 1955], Le sens de la marche [=The Direction of the March, 1955], Ο πελεκάνος [Le pélican, 1956], Les âmes mortes [=Πεθαμένες ψυχές, 1958], Intimité [=Οικειότητα, 1958], La complainte du ridicule (The Lament of the Ridiculous) 1958], Δεν είμαι Γάλλος [Je ne suis pas Français, 1958], Οι μικροαστοί [Les petits bourgeois, 1959], Άνοιξη ’71 [Le Printemps ’71, 1961], La politique des restes [=The Scavengeers, 1963], Αγία Ευρώπη [Sainte Europe, 1966], Εκτός ορίων [Off Limits, 1968], Ο κύριος Μέτριος [M. le Modéré]. Συλλογές: Two Plays [1962], Théâtre [3 τόμοι, 1953-1966].

Στο Paolo Paoli (1957) και στα κατοπινά έργα, εγκατέλειψε το παράλογο για ένα ριζοσπαστικό πολιτικό θέατρο επηρεασμένος από τον Μπέρτολτ Μπρεχτ. Πέθανε από υπερβολική δόση ναρκωτικών, στο Παρίσι. Ήταν μια φαινομενική αυτοκτονία.

Στο Παρίσι ο Αντάμοβ ήρθε σε επαφή με τους σουρεαλιστές και εξέδωσε την σουρεαλιστική εφημερίδα Discontinuité. Άρχισε να γράφει θεατρικά έργα μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, με πρώτο του έργο το La Parodie (1947). Το έργο του, επηρεασμένο από τον Μπέρτολτ Μπρεχτ, είναι συχνά ονειρικό και ιδιαίτερα τα τελευταία του έργα έχουν πολιτικά στοιχεία. Ο χαρακτήρας του τίτλου ενός από τα περισσότερο γνωστά έργα του, το Le Professeur Taranne (1953), κατηγορείται για διάφορα πράγματα (δημόσιο γυμνισμό, πέταμα σκουπιδιών, λογοκλοπή), τα οποία αρνείται, μόνο και μόνο για να αντιστραφούν οι αρνήσεις του εναντίον του ως επιπλέον στοιχεία παραπτωμάτων.

ΒΙΒΛ: Martin Esslin: «Arthur Adamov: The Curable and the Incurable» στο βιβλίο του The Theatre of the Absurd [=Το θέατρο του παράλογου]. G.E. Wellwarth: The Theatre of Protest and Paradox. Maurice Regnaut: Sur Adamov, Artaud, Brecht, Genet, Gorki, Racine, Weiss. D. Bradby: Adamov. Rene Gaudy: Arthur Adamov, Essai et document. Παρίσι, Stock (1971). Pierre Melese: Adamov (Collection “Théâtre de tous les temps”. Seghers, Παρίσι (1973).


Μοιράσου το!
ΔΡΩΜΕΝΑ ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *

ΙΣΩΣ ΣΑΣ ΕΝΔΙΑΦΕΡΕΙ

© dromena.net All rights reserved. | Developed by Δυτικός Άνεμος