♦ ΚΩΣΤΑΣ ΓΑΚΗΣ

Στη δική μου περίπτωση δεν ήταν παιδικό όνειρο, όταν ήμουνα 23 χρονών σκεφτόμουνα ότι δεν θέλω να γίνω ηθοποιός. Εκείνη την εποχή ήμουνα στο τέταρτο έτος στο Πανεπιστήμιο στο Ιστορικό αρχαιολογικό και ασχολιόμουνα με το να γράφω μουσική για θεατρικές ομάδες στα πλαίσια του πανεπιστημίου ερασιτεχνικές. Μουσική και μόνο μουσική να είμαι στο σπίτι να γράφω μουσική να τη δίνω και από ΄κει και πέρα μην με ανακατεύετε εμένα με την σκηνή, όχι ότι ντρεπόμουνα καθόλου, απλά σκεφτόμουνα ότι όλος αυτός ο χώρος εμένα δεν μου πάει.

Αργότερα μου έγινε μια πρόταση να παίξω ως μουσικός σε μια παράσταση του Εθνικού θεάτρου, στη κεντρική σκηνή μάλιστα. Και εκεί βγαίνοντας για πρώτη φορά στη σκηνή ανίδεος δεν είχα κάνει κάν σπουδές, βρήκα μια μαγεία, μια πολύ λεπτή αίσθηση την οποία δεν μπορούσα να βρω στη μουσική, η οποία είναι η αίσθηση ακριβώς του εφήμερου. Παίζεις και τελειώνει, παίζεις και τελειώνει δηλαδή κάθε παράσταση τελειώνει ενώ στη μουσική έχεις μια κασέτα το γράφεις μετά το ακούς, το τραγουδάς με τους φίλους σου ξανά και ξανά η παράσταση είναι κάτι που θα τελειώσει δεν μένει. Κι΄ αυτό ήταν κάτι πολύ μαγικό γιατί εγώ είχα πάντα μία αίσθηση θανάτου.

Στο μπαλκόνι μου στην Ικαρία όταν πήγαινα από μικρός από τα εφηβικά μου χρόνια, έφευγα τριήμερα γιατί δεν είχα καθόλου παρέες στο λύκειο Στην εφηβεία μου είχα μια αίσθηση ότι θέλω πολύ να επιδιώκω την μοναξιά να γυρίζω προς τα μέσα, μου έλεγαν πάμε για καφέ αλλά σαν επιλογή μ ενδιέφερε να πηγαίνω βόλτες μόνος μου. Αυτό που έλεγα για το θάνατο, στην Ικαρία μπορούσα να βλέπω τη θάλασσα κι έλεγα αυτό πού κυλάει τώρα τελειώνει , κυλάει και φεύγει και οι σκέψεις μου πέφτουν μέσα σ΄ αυτό και όλα τελειώνουν Και όταν ανέβηκα στη σκηνή υπήρχε ακριβώς αυτή η αίσθηση των κυμάτων, που τα κύματα χρόνου και αισθήσεων και συγκινήσεων περνάνε και τελειώνουν, περνάνε και τελειώνουν κι αυτό εμένα μου λέει κάτι. Ήρθε και βρήκε κάτι έκανε αντίκτυπο μέσα μου οπότε αυτή ήταν μια πρώτη αίσθηση. Μετά στη σχολή έζησα τρία πάρα πολύ όμορφα χρόνια με άλλα δώδεκα παιδιά που ήμασταν δέκα ώρες μαζί , ιδρώναμε, ματώναμε, κάναμε πράγματα. Άρχισα να ζω μια κοινωνικότητα που δεν την είχα ποτέ, επειδή ήμουνα πολύ κλειστός δεν το είχα ζήσει ποτέ να πω την αλήθεια. Και ταυτόχρονα κράτησα τον μοναχικό μου βίο στη μουσική, έχω ένα μικρό στούντιο στο σπίτι μου. (Λίλιαν Αλεξάκου, “Κώστας Γάκης: Αξίζει ο καθένας να φτιάξει μια προσωπική μυθολογία για να αντέχει”, www.culturenow.gr, 21/11/2011).

♦ ΚΩΣΤΑΣ ΓΑΛΑΝΑΚΗΣ

Ήταν ακόμη νεαρός φοιτητής στη Γερμανία όταν σε κάποια από τις περιοδείες του Πειραϊκού Θεάτρου, γνώρισε τον Ροντήρη. Το θέατρο μέχρι τότε ήταν το μεγάλο του μυστικό κι ο Ροντήρης θα ήταν ο πρώτος ο οποίος θα το μάθαινε. “Τέλειωσε τις σπουδές σου” του είπε, “κι όταν κατέβεις στην Αθήνα έλα να σου πω αν μπορείς να γίνεις ηθοποιός ή όχι”. Ο Κώστας Γαλανάκης δεν άργησε να γίνει μαθητής του. (Η Μαρία Αδαμοπούλου για τον ηθοποιό Κώστα Γαλανάκη, Η Αυγή, 13/10/1996).

♦ ΜΕΛΕΤΗΣ ΗΛΙΑΣ

Τι είχες στο μυαλό σου πριν την υποκριτική; Είχα περάσει από το στάδιο της δημοσιογραφίας αλλά και το στάδιο του αθλητισμού, που μου άρεσαν πάρα πολύ. Σκεφτόμουν τον συνδυασμό και των δυο. Αθλητικογραφία δηλαδή. Μετά, ξεκίνησα να σπουδάζω λογιστική, ως κάτι το οποίο θα μου εξασφάλιζε κάποια οικονομική βάση για να μπορέσω να ζήσω, πιστεύοντας τότε ότι μπορώ να αντεπεξέλθω για να γίνω λογιστής. Κάτι το οποίο δεν τα κατάφερα. Αποφάσισα πολύ νωρίς ότι δεν… Ποιο ήταν το έναυσμα για να ασχοληθείς με την υποκριτική; Μια σειρά από παραστάσεις που είδα. Ξαφνικά κάτι με έκανε να πιστέψω ότι μπορώ να τα καταφέρω. Έχοντας άγνοια κινδύνου και πολλών πραγμάτων σε σχέση με τη διαδικασία. Γιατί στην ουσία αυτό που βλέπει κάποιος είναι ένα αποτέλεσμα χωρίς να φαντάζεται τι υπάρχει από πίσω. Υπάρχει κάτι τρομερά πιο δύσκολο από αυτό που φαίνεται. Όμως, με την άγνοια κινδύνου που είχα, είπα να το προσπαθήσω και ύστερα το ένα έφερε το άλλο και έτσι βρίσκομαι εδώ που είμαι τώρα (γέλια). (Ελευθερία Στρατομήτρου, “Μελέτης Ηλίας: Το ατού της σειράς είναι ότι έχουμε δέσει πάρα πολύ μεταξύ μας”, thespotlight.gr, 25/06/2017).

♦ ΓΙΑΝΝΗΣ ΒΟΓΛΗΣ

-Πώς σας μπήκε το “μικρόβιο” του ηθοποιού; “Αυτός που με σημάδεψε ήταν ο Μάνος Κατράκης. Μόλις είχε γυρίσει από την εξορία και ανέβασε μαζί με τον Λίνο Καρζή τον Προμηθέα, τον οποίο είδα στο Ηρώδειο με το σχολείο μου. Εκεί συνειδητοποίησα τη σημαντικότητα του θεάτρου. Αυτός, λοιπόν, έριξε το σπόρο και στη συνέχεια την ώθηση μου την έδωσε ο φιλόλογός μου το νυχτερινό γυμνάσιο που πήγαινα, γιατί έπρεπε να δουλεύω. Έπειταα, τελείωσα με υποτροφία της σχολής του Πέλου Κατσέλη, ο οποίος επίσης μου έμαθε πολλά. Αμέσως μετά έρχεται το Θέατρο Τέχνης και η πρώτη μου ταινία, το Προσκήνιο, το ΚΘΒΕ και πολλά άλλα. Όμως, με σημάδεψε τόσο πολύ ο Κατράκης…” (Σοφία Αδαμίδου, “Ψηλότερα ν’ ανεβαίνεις, μακρύτερα να βλέπεις. Συζήτηση με τον ηθοποιό Γιάννη Βόγλη”, Ριζοσπάστης, 28/04/2002).

♦ ΕΡΣΗ ΜΑΛΙΚΕΝΖΟΥ

Η “φαεινή ιδέα” να κάνει θέατρο της μπήκε καθώς άρχισε να βλέπει παραστάσεις του Κάρολου Κουν στο Βασιλικό Θέατρο και στο “Θέατρο του Κήπου”, όπου ξεκαλοκαίριαζε τότε το “Θέατρο Τέχνης”, με όλο του το ρεπερτόριο. Το ’58 πήγε στη δραματική σχολή του Παγκοσμίου Ιδρύματος Εξυπηρετήσεως Πανεπιστημίου, που είχε δημιουργηθεί παράλληλα με το Φοιτητικό Θέατρο Θεσσαλονίκης. Αποφοίτησε το ’61 και τον ίδιο χρόνο πάτησε το σανίδι. Στη Θεσσαλονίκη πάντα. Στο θέατρο “Θυμέλη” του Δημήτρη Χασάναγα, με τον θίασο Βίλμας Κύρου, στην κωμωδία του Δημήτρη Γιαννουκάκη Η κυρία έχει νεύρα”. (Η Έρση Μαλικένζου στον Γιώργο Δ. Σαρηγιάννη: “Δεν μπορείς να πετάξεις ούτε μια λέξη στον Ιονέσκο. Δεν μάζεψα ματαιοδοξία”, Τα Νέα, 30/01/1999).

♦ ΕΛΕΝΗ ΒΕΡΓΕΤΗ

«Γιατί έγινες ηθοποιός;» «Γιατί ήταν το πιο εύκολο. Δεν χρειάστηκε να σκεφτώ κάτι, το ήξερα από την αρχή. Δεν μπήκα σε δίλημμα ή κάτι τέτοιο, από το σχολείο το ήξερα. Επίσης, με τους γονείς μου πηγαίναμε συνέχεια σε σινεμά και θέατρο, οπότε είχα επαφή. Και ο αδερφός μου, με τον οποίο είμαστε δίδυμοι, είχε επαφή με όλα αυτά, αλλά έγινε ναυπηγός. Έκανα μία παράκαμψη έξι χρόνων στο Λονδίνο, όπου σπούδασα κάτι άσχετο, και μετά έγινα ηθοποιός. Στο Λονδίνο ξαναπήγα πέρσι και μου άρεσε πάρα πολύ. Ένιωσα πολύ οικεία. Πάντα ήταν και είναι απρόσωπο το Λονδίνο, είναι μία δύσκολη και σκληρή πόλη, με όλα τα γαμάτα που έχει. Το παράξενο με τις πόλεις και τις χώρες όπου έχεις πάει πολλές φορές και τις ξέρεις από παλιά είναι ότι τις νιώθεις οικείες από τις μυρωδιές. Με το που προσγειώνομαι στο αεροδρόμιο, αναγνωρίζω τη μυρωδιά της πόλης. Κι όταν μου πεις “Λονδίνο”, έχω μια συγκεκριμένη μυρωδιά μνήμης, κάτι από την τσίκνα του φαστ-φουντ. Είναι πολύ διαφορετική από τη μυρωδιά του Παρισιού». (M. Hulot, “Η Ελένη Βεργέτη επικοινωνεί με τον άλλο κόσμο στο νέο έργο του Ευθύμη Φιλίππου”, www.lifo.gr, 15.11.2019).

♦ ΝΤΙΝΑ ΚΩΝΣΤΑ

Ήταν αντιδραστικό και επαναστατικό παιδί. Δεν ήθελε να πηγαίνει στις σχολικές γιορτές, να λέει ποιήματα και να κάνει οτιδήποτε θεωρείτο υποχρεωτικό. Για το λόγο αυτό αποφάσισε να σπουδάσει δημοσιογράφος – επειδή ήταν μια δουλειά που δεν θα είχε ρουτίνα. Ωστόσο, ο θείος της που θα πλήρωνε τις σπουδές της σε σχολή δημοσιογραφίας στις Βρυξέλλες άλλαξε γνώμη, διότι πίστευε πως «η δημοσιογραφία είναι τυχοδιωκτικό επάγγελμα και δεν κάνει για τις γυναίκες». Η μητέρα της ήθελε να παντρευτεί και να δουλέψει ως τραπεζικός υπάλληλος αλλά εκείνη το θεωρούσε καταδίκη και αποφάσισε να γίνει ηθοποιός. «Είμαι αυτοκαταστροφικό άτομο. Με ενοχές και πάρα πολλά συμπλέγματα. Γι’αυτό και κάνω αυτή τη δουλειά», δήλωσε σε συνέντευξή της. Παρακολουθούσε παραστάσεις στο Εθνικό και παράλληλα εργαζόταν σε εταιρεία χρωμάτων για να πληρώσει τις σπουδές της στη σχολή του Κώστα Μιχαηλίδη. Σπούδασε υποκριτική κρυφά από τους γονείς της και είχε καθηγήτρια τη Μαίρη Αρώνη…. (www.mixanitouxronou.gr)

♦ ΕΒΕΛΙΝΑ ΠΑΠΟΥΛΙΑ

Η Εβελίνα Παπούλια ήθελε από μικρό κορίτσι να γίνει χορεύτρια. Η υποκριτική προέκυψε από ένα γύρισμα της τύχης. Η ίδια σε συνέντευξή μας στο περιοδικό « People» κάνει τη δική της αναδρομή σε όνειρα, φιλοδοξίες και στόχους που την ακολουθούν μέχρι σήμερα. – Χορεύτρια πώς έγινες; Ήταν κάτι που ήθελα από μωρό. Στα 6 είχα πάρει ήδη την απόφασή μου. Είδα μπαλέτο στην τηλεόραση και είπα «Εγώ αυτό θέλω να κάνω στη ζωή μου». Κι αυτό έκανα! – Και με την υποκριτική πώς έμπλεξες; Στην υποκριτική ξεκίνησα αφού είχα πάρει το δίπλωμα ως χορεύτρια και καθηγήτρια χορού. Πηγαίνοντας στην Αμερική για να κάνω μεταπτυχιακό στη Martha Graham, ήρθε η υποκριτική. Το όνειρό μου ήταν να μπω στο American Ballet Theatre –γελάμε εδώ– αλλά εκείνη την περίοδο είχα κάνει εγχείρηση στο πόδι και δεν «τράβαγα». Και έτσι μπήκα στη διαδικασία να σκεφτώ κάτι που θα μου έδινε τη δυνατότητα να εκφραστώ καλλιτεχνικά, κι αυτό ήταν η υποκριτική και τα μιούζικαλ. (https://ikypros.com, 30-03-2019).

♦ ΛΕΝΑ ΠΑΠΑΛΗΓΟΥΡΑ

-Πώς έγινες ηθοποιός; Οι γονείς σου δεν ήθελαν κάτι άλλο για σένα; Η μαμά μου θυμάται ότι όταν ήμουν πολύ μικρή και είχα δει μια παράσταση της Ξένιας Καλογεροπούλου της είπα ότι αυτό θέλω να κάνω όταν μεγαλώσω. Μεγαλύτερη θυμάμαι πια να συμμετέχω στη θεατρική ομάδα της Σχολής Μωραΐτη και να λέω στον εαυτό μου «εδώ είμαι καλά». Στη σκηνή ένιωθα μια ελευθερία που δεν είχα στη ζωή μου. Ήμουνα πάντα πολύ καλή μαθήτρια και αρκετά κλειστή στο να εκφράσω τα συναισθήματά μου, παρόλο που είχα παρέες και κοινωνικότητα. Στο θέατρο βρήκα μια ψευδαίσθηση ελευθερίας. -Μήπως αυτό το «κλείσιμο» είχε δημιουργηθεί επειδή προέρχεσαι από μια πολύ γνωστή πολιτική οικογένεια; Είναι ίσως ένα φορτίο να είσαι εγγονή του πρωθυπουργού Γεωργίου Ράλλη και κόρη Παπαληγούρα. Δεν νομίζω. Είναι στον χαρακτήρα κάποιου να μην του αρέσει να μιλάει για τα προσωπικά του. Οι γονείς μου είναι ανοιχτοί άνθρωποι και αρκετά πνευματικοί. Μεγάλωσα σε ένα σπίτι με βιβλία, έβλεπα ταινίες, θέατρο. Οι γονείς μου ήξεραν ότι από μικρή αγαπούσα το θέατρο. Τους είπα ότι παράλληλα με τις δραματικές σπουδές θα μπω και στο πανεπιστήμιο. Πέρασα στο Πάντειο, στα ΜΜΕ, και παρακολούθησα τρία χρόνια. Δεν άντεξα παραπάνω. Τώρα οι γονείς μου καμαρώνουν, όπως έγινε πρόσφατα με το βραβείο Μερκούρη. (Κατερίνα Aγγελιδάκη, “Λένα Παπαληγούρα: Η επανάστασή μου ήταν ότι έγινα ηθοποιός”, Το Ποντίκι, 14/04/2013).

♦ ΚΟΡΑ ΚΑΡΒΟΥΝΗ

(Γέλια) Δεν το έχω βρει ακόμα εκατό τοις εκατό. Εγώ σαν παιδί βίωνα πολύ έντονα τα συναισθήματα και μου φωνάζανε “Έλα Κατίνα Παξινού”. Και μπορεί υποσυνείδητα να είπα “αφού με λέτε Κατίνα Παξινού, ηθοποιός θα γίνω”. Από έξι ετών έλεγα ότι θα γίνω ηθοποιός. Προχωρώντας, στο θέατρο συνειδητοποίησα ότι είχα μεγάλη ανάγκη να αγαπηθώ. Και όταν συνειδητοποίησα ότι θέλω να αγαπηθώ, άλλαξε και ο τρόπος που έπαιζα. Δεν φώναζα πια “αγαπήστε με”. Βρήκα άλλο νόημα. Συνειδητοποίησα ότι το να βγαίνεις πάνω στη σκηνή έχεις μια μεγάλη ευθύνη για τα συναισθήματα και τα μηνύματα που φέρεις στο κοινό. Εμείς διαχειριζόμαστε τα συναισθήματά σας, για να σας φέρουμε εκεί που θέλουμε εμείς, να νιώσετε όπως θέλουμε εμείς και αυτό είναι κάτι που έχει μια τεράστια ευθύνη. Πρέπει να γίνεται μαλακά και με ευγένεια. (Γιώργος Κολέτσος, “Κόρα Καρβούνη: Στο θέατρο συνειδητοποίησα ότι είχα μεγάλη ανάγκη να αγαπηθώ”, https://boro.gr, 15/02/2017).

The following two tabs change content below.

• Bio
• Latest Posts

dromena

Latest posts by dromena (see all)

• Κυκλοφορεί σε μετάφραση του Καθηγητή Βάιου Λιαπή το βιβλίο «Το Αρχαίο Θέατρο μέσα από τις Πηγές» - 14 Νοεμβρίου, 2024
• ΣΕΛΙΔΕΣ ΑΠΟ ΤΟ ΑΡΧΕΙΟ ΜΑΣ : Η Αυλή των Θαυμάτων (3) - 11 Νοεμβρίου, 2024
• ΣΕΛΙΔΕΣ ΑΠΟ ΤΟ ΑΡΧΕΙΟ ΜΑΣ : Η Αυλή των Θαυμάτων (2) - 10 Νοεμβρίου, 2024
• ΣΕΛΙΔΕΣ ΑΠΟ ΤΟ ΑΡΧΕΙΟ ΜΑΣ : Η Αυλή των Θαυμάτων (1) - 10 Νοεμβρίου, 2024
• Θέατρο του λαού: Ο Καραγκιόζης, η ιστορία του, η σημασία του - 27 Απριλίου, 2024