Βρισκόμαστε στο καλοκαίρι του 1958, σε ένα χωριό της ελληνικής επαρχίας. Η Ξένη, εγκαταλελειμμένη από τον άντρα της, ο οποίος ετοιμάζεται να παντρευτεί μία νεότερη γυναίκα, βρίσκεται αντιμέτωπη με τα σχόλια του χωριού, στο οποίο έχει έρθει να ζήσει ακολουθώντας τον άντρα της. Έχει περάσει χρόνια περιορισμένη στους ρόλους της κόρης, της συζύγου και της μητέρας, υπό το άγρυπνο βλέμμα της μικρής τοπικής κοινωνίας. Πλέον, μην έχοντας κανέναν ρόλο να υπηρετήσει, ψάχνει να βρει τι έχει απομείνει απ’ αυτήν ακόμα ζωντανό. Μπροστά στα μάτια της βλέπει τις κόρες της να οδηγούνται στην ίδια ακριβώς ζωή με τη δική της, σε ένα επαναλαμβανόμενο παιχνίδι ανθρωποφαγίας των γυναικών, που βρίσκονται εγκλωβισμένες στον κοινωνικό τους ρόλο.

Η Ξένη/Μήδεια της Αλεξάνδρας Κ* σκοτώνει τις κόρες της για να τις απελευθερώσει από τα μελλοντικά δεινά τους. Σε μια δυνατή συνομιλία με όσα συμβαίνουν στις μέρες μας και όσα διακυβεύονται στο πεδίο της ισότητας των φύλων, η συγγραφέας καταθέτει ένα εξαιρετικό σχόλιο για τη θέση των γυναικών: «Για μένα η ηρωίδα μου, σκηνή τη σκηνή, βιώνει αυτήν την αποκάλυψη που τώρα βιώνουμε όλες: ότι τα πράγματα που θεωρούσαμε χρέος μας -αν όχι καμάρι μας- να ανεχόμαστε, ήταν εξ αρχής καταπιεστικά, επώδυνα και παράλογα. Γιατί η εμπειρία μας ως γυναίκες ήταν γραμμένη και υπαγορευμένη από μάτια, μυαλά και χέρια ανδρικά».