Σημειώσεις περασμένων ετών: Μαλλιαροπούλειο Θέατρο, Γεωργουσόπουλος, Διαλεγμένος, Σκούρτης, Κακλέας, Χατζόπουλος
ΜΑΛΛΙΑΡΟΠΟΥΛΕΙΟ ΘΕΑΤΡΟ: Δώρο τού γιατρού Ιωάννη Μαλλιαρόπουλου στο κοινό της πόλης του, της Τρίπολης, φτιαγμένο σύμφωνα με τα σχέδια του αρχιτέκτονα των ανακτόρων Αναστασίου Μεταξά, εγκαινιάστηκε στις 10 Φεβρουαρίου1910 και από τότε φιλοξένησε πολλά θεατρικά σχήματα, με διακεκριμένους καλλιτέχνες. Μέχρι τα μέσα του 1960, το «Μαλλιαροπούλειο» φιλοξενούσε διάφορους θιάσους και παντός είδους εκδηλώσεις, κυρίως όμως λειτουργούσε ως κινηματογράφος. Μια δεκαετία νωρίτερα είχαν ήδη αρχίσει να πληθαίνουν οι φωνές που έβλεπαν ότι με το γκρέμισμά του θα απελευθερωνόταν το πιο κεντρικό και ακριβό οικόπεδο της πόλης, κατάλληλο για άλλες περισσότερο επικερδείς χρήσεις. Αυτές οι φωνές πήραν και τυπική έγκριση την περίοδο της δικτατορίας, οπότε εκδόθηκε απόφαση κατεδαφίσεως, την οποία προσυπέγραψε το 1975 και η συγκυρία, καθώς κατέρρευσε η στέγη τού κτιρίου. Συγχρόνως, όμως, άρχισαν οι δημοτικές αρχές να δίνουν σημασία και στις φωνές που ήθελαν τη σωτηρία του θεάτρου. Να σημειωθεί ότι η τελευταία ανακαίνισή του για την πρώτη περίοδο λειτουργίας του ολοκληρώθηκε με την τελετή των εγκαινίων στις 29 Δεκεμβρίου1910. Μετά από χρόνια, την Παρασκευή 22 Μαρτίου 2013 ξεκίνησε η νέα περίοδος ζωής ενός αρκετά ταλαιπωρημένου θεάτρου, που διεκδικεί ξανά τη θέση του ανάμεσα στους «θησαυρούς» πολιτισμού της χώρας μας.
Κώστας Γεωργουσόπουλος: Πυροτέχνημα
Η Γαλλία τα τελευταία σαράντα χρόνια έχει πάθει σχεδόν ολική έκλειψη πολιτιστική. Έως τότε στηριζόταν στους ξένους που έγραφαν γαλλικά και εμμέσως διά της φραγκοφονίας τόνωναν το κύρος της που είχε πλέον βυθιστεί. Πείτε ένα θεατρικό συγγραφέα, έναν πεζογράφο, ένα μεγάλο διεθνή συνθέτη, έναν κινηματογραφικό σκηνοθέτη που να ανέδειξαν ακραιφνώς Γάλλο. Ο Ιονέσκο ήταν Ρουμάνος, ο Σεχαντέ Αλγερίνος, ο Αντάμοφ Ρώσος, ο Μπέκετ Ιρλανδός, ο Αραμπάλ Ισπανός, ο Ξενάκης Ελληνας, ο Μουστακί Ελληνας της Αιγύπτου. Όσο για τους φιλοσόφους, ο Παπαϊωάννου, ο Αξελός, ο Καστοριάδης Έλληνες, και για να λέμε και το δίκιο της άλλης πλευράς, ο Ζενέ πρώην κατάδικος. Ευδοκίμησαν οι Γάλλοι μονάχα σε κάτι αντικινήματα και θεωρίες… αντιφροϊδισμός, αναδόμηση, μεταμοντερνισμός και άλλα τέτοια τερτίπια της τελευταίας μόδας και νέας κοπής σάχλας. Όταν ο τελευταίος θεατρικός τους συγγραφέας ήταν ο Ανούιγ και ο Κολτές με το ζόρι συγγραφέας λίγων φιλολογικών πομφολύγων, μόνο η Ρεζά, εβραία, φτούρησε. Αυτό κάνει τα τελευταία χρόνια η στείρα πλέον γαλλική πάλαι ποτέ πνευματική πρωτεύουσα της Ευρώπης, το Παρίσι. Γιατί η γαλλική επαρχία ούτε με κωμόπολη της Ελλάδας πολιτιστικά δεν συγκρίνεται. Όποια σανίδα σωτηρίας βρουν πεταμένη στο πέλαγος την καβαλάνε οι Γάλλοι, τη δανείζονται και μας την ξαναστέλνουν ως αντιδάνειο, πεσκέσι. Αυτό σήμερα ονομάζεται Δημήτρης Δημητριάδης. Ένα πυροτέχνημα. (Ελευθεροτυπία, Τετάρτη 16 Οκτωβρίου 2013)
- Γιώργος Διαλεγμένος, Γιώργος Σκούρτης, Γιάννης Κακλέας, Νίκος Χατζόπουλος
Γιώργος Διαλεγμένος: “Μ’ εξοργίζει αυτός ο κάφρος Ελληναράς…”
Από το πρώτο του έργο πέτυχε. Δεν έγραψε πολλά, όμως όλα αποθεώθηκαν στη σκηνή. Κι ενώ στο θέατρο «Βεάκη» ανεβαίνει ξανά το «Μάνα Μητέρα Μαμά» σε σκηνοθεσία Σωτήρη Χατζάκη, εκείνος παλεύει μ’ ένα καινούριο. Γράφει σε ανύποπτους χρόνους και χώρους. Ακόμα και πάνω στο ποδήλατό του… Αλλά δεν είναι επικίνδυνη η ποδηλασία στην Αθήνα; Ετσι, αθλητικά, ξεκινάμε μια ενδιαφέρουσα κουβέντα μαζί του.
«Καθόλου! Είναι τέτοιο το τράφικ που δεν κουνιέται κανείς. Μόνον εγώ προχωράω. Και τους δείχνω το δάκτυλο… Μέχρι να κατέβουν να με βρίσουν, έχω εξαφανιστεί. Είμαι ποδηλάτης από επτά χρόνων. Εχω γυρίσει όλη την Ελλάδα. Ετσι κάνω όλες μου τις δουλειές. Το ποδήλατο είναι σαν φορτηγό. Μέχρι και στρώμα κουβάλησα στο Βοτανικό. Συχνά σταματώ για να γράψω, γιατί μου έχει συμβεί να ξεχάσω αριστουργήματα που σκέφτηκα». – Τι σας εξοργίζει κυρίως; «Αυτό ο κάφρος Ελληναράς. Τον καταλαβαίνω από το αυτοκίνητο που οδηγεί: Μάρκα και χαρακτήρας. Εχω μανία να μπαίνω στην ψυχή των άλλων, να τους παρακολουθώ όχι από συγγραφική ταχύτητα, έτσι, από ιδιοτροπία. Στο σπίτι μου στο Βοτανικό, διεκδικούσε αποκλειστικά την είσοδο προς αυτό μια γριά με τον γιο της. Εβαζα μια γλάστρα, την πέταγε. Μου έκανε εξήντα μηνύσεις. Σιχάθηκα τους δικαστές που έπαιρναν το σοβαρό τους ύφος για να με δικάσουν επειδή είπα το γιο μαλάκα. «Θα μου απαγορεύσετε την εθνική μας λέξη;» τους έλεγα. «Είπατε την κυρία, 95 ετών, πουτάνα;» «Νόμιζα ότι θα την κολάκευα» απαντούσα με θράσος πλέον. «Ο μηνυτής έχει δύο μάρτυρες που σας είδαν». «Κι εγώ άλλους τέσσερις που δεν με είδαν». Περιμένοντας να φτάσει η σειρά μου παρακολούθησα τρεισήμισι χιλιάδες δίκες. Η Ευελπίδων είναι θυγατρική της Σοφοκλέους. Μαζεύουν λεφτά συνεχώς». (Της ΕΦΗΣ ΜΑΡΙΝΟΥ- φωτ.: Π. ΠΕΤΡΟΠΟΥΛΟΣ, Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία, Επτά, Κυριακή 1 Νοεμβρίου 2009)
Γιώργος Σκούρτης: “Η οργή μ’ έκανε συγγραφέα…”
Οι «Νταντάδες» (μ’ αυτούς έκανε το ντεμπούτο του, το ’70, στο Θέατρο Τέχνης, σε σκηνοθεσία Γιώργου Λαζάνη με τους Θύμιο Καρακατσάνη, Γιάννη Μόρτζο, Νίκο Μπουσδούκο) ανεβαίνουν αύριο στο θέατρο «Ζίνα», σε σκηνοθεσία Γιάννη Ιορδανίδη, με τους Θύμιο Καρακατσάνη, Γιώργο Κωνσταντίνου, Τάκη Χρυσικάκο. Σάτιρα της εξουσίας με δύο ανέστιους φίλους να προσλαμβάνονται από έναν πλούσιο για να φροντίζουν τη γυναίκα του. Το «Κομμάτια και θρύψαλα… 2010» (πρωτοανέβηκε το ’76 στο Θέατρο Τέχνης σε σκηνοθεσία Καρόλου Κουν) έχει πρεμιέρα το Σάββατο στο Νέο Ελληνικό Θέατρο με σκηνοθέτη και πρωταγωνιστή τον Γιώργο Αρμένη.
Ενα σπονδυλωτό έργο «για την εφιαλτική θέα της νεοελληνικής πραγματικότητας που και σήμερα βλέπουμε, και έξω μας και μέσα μας» σημειώνει ο συγγραφέας, που έχει προσθέσει τρία καινούργια μονόπρακτα, εξ ου και το… 2010 στον τίτλο. «Εκεί που ανατριχιάζεις… ξεσπάς σε ωραία γέλια, όχι χάχανα. Είναι λυτρωτικό έργο» συμπληρώνει. – Απαισιόδοξος ή αισιόδοξος, οργισμένος ή νηφάλιος απέναντι σ’ αυτά που συμβαίνουν; «Οργισμένος αφόρητα. Γι ‘ αυτό και γράφω αυτά που γράφω με τη γλώσσα που τα γράφω. Να ξεσπάω την οργή μου. Αυτή η οργή από τα μικράτα μου μ’ έκανε συγγραφέα. Κι όσο μεγαλώνω τόσο πιο οργισμένος νιώθω, γιατί είναι κι αυτός ο πούστης ο χρόνος, «τέλειωσες, μάγκα μου» σου ψιθυρίζει, «τίποτα δεν κατάφερες να πετύχεις που να κουλάρει την οργή σου, αϊ πέθανε λοιπόν». (Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΒΙΔΑΛΗ, Ελευθεροτυπία, Πέμπτη 18 Νοεμβρίου 2010)
Γιάννης Κακλέας: “Ζούμε την εποχή της βλακείας…”
«Είναι ένα κρίσιμο καλοκαίρι αυτό που ζούμε και χρειαζόμαστε κάτι απλό για να μιλήσουμε για έναν καινούργιο κόσμο. Πρέπει να κάνουμε την ανατροπή με άλλους όρους» λέει ο Γιάννης Κακλέας. «Κάνω δεύτερη τρύπα στο αφτί μου και βάζω ακόμη έναν κρίκο από τη χαρά μου που κατεβαίνω και πάλι στην Επίδαυρο». Ο Γιάννης Κακλέας παρουσιάζει την προσεχή Παρασκευή τους «Ορνιθες» του Αριστοφάνη με τον Βασίλη Χαραλαμπόπουλο στον ρόλο του Πεισθέταιρου… και δεν κρύβει τον ενθουσιασμό του. Λίγο προτού κατεβεί στην Αργολίδα, ο ευφάνταστος και προκλητικός σκηνοθέτης μιλάει για όλα αυτά που τον θυμώνουν και τον συγκινούν.
Πώς βλέπετε την εποχή μας; «Ζούμε την εποχή της βλακείας. Ο κόσμος όμως θέλει να καταλάβει, ζητάει περισσότερα απ’ όσα πιστεύουμε. Βλέπω στην παράσταση τον κόσμο να συγκινείται, να κλαίει – και ας θεωρείται σήμερα απαγορευμένο φρούτο η συγκίνηση. Βλέπω τους ανθρώπους να νιώθουν τη φθορά και να ψάχνουν τον τρόπο να γλιτώσουν. Πιστεύω ότι οι άνθρωποι έχουν μετανιώσει για τις επιλογές τους και απλώς ντρέπονται να πουν «κάναμε λάθος». Στην παράσταση και στη ζωή μας δύο λέξεις κυριαρχούν, η επιθυμία και ο φόβος. Φόβος για μια κοινωνία που θα μας κάνει ανθρωπάκια και υποχείρια του τίποτε και επιθυμία για να ζήσουμε – όχι για να επιβιώσουμε». (Λοβέρδου Μυρτώ, Το Βήμα: 5 Αυγούστου 2012)
Νίκος Χατζόπουλος: “Ασχολήθηκα με το θέατρο, για να μπορέσω να βασιστώ στο ένστικτό μου…”
– Θυμάστε την πρώτη φορά που βγήκατε στη σκηνή; – Ημουν βοηθός σκηνοθέτη του Νίκου Χαραλάμπους στην Καλαμάτα. Ομως δεν μπορούσε να δικαιολογήσει μόνο μισθό βοηθού· έπρεπε να παίξω. Η πρώτη παράσταση που έπαιξα ήταν «Η μαύρη κωμωδία» του Σάφερ σε σκηνοθεσία Δημήτρη Εξαρχου. Η τύχη έπαιξε σε πολλά ρόλο στη ζωή μου. Γι’ αυτό ασχολήθηκα με το θέατρο, για να μπορέσω να βασιστώ στο ένστικτό μου. Γιατί στη δουλειά του αρχιτέκτονα περισσότερο στηριζόμουν στο ορθολογικό μέρος του εαυτού μου. – Συνεχίζει το θέατρο να σας προκαλεί την ίδια συγκίνηση; – Το να αντέξεις σ’ αυτόν το χώρο είναι θέμα χαρακτήρα. Είναι τρομερά ανταγωνιστικός. Ανάλογα με τον χαρακτήρα σου μπορείς να θεωρήσεις τις σχέσεις προσβλητικές, ως αναγκαίο κακό ή αναγκαία λειτουργία. Οι σχέσεις που δημιουργούνται ανάμεσα σε έναν ηθοποιό και έναν σκηνοθέτη σε μια πρόβα περνάνε μια μεγάλη γκάμα, μεταξύ αγάπης, συνεργασίας, αυταρχικότητας, προσβολής. Κι όλα αυτά είναι μέσα στο παιχνίδι. Κανείς δεν ζητάει σεβασμό των συμβατικών κανόνων συμπεριφοράς. Ο χώρος έχει δικούς του κανόνες. Κακά τα ψέματα, σε μια αγορά κινούμαστε. Ή θα πρέπει από μόνος σου να έχεις έναν μαγνήτη και να είσαι πάντα σε ζήτηση ή θα πρέπει να επιδιώκεις πράγματα. (Της Γιωτας Συκκα, Η Καθημερινή, 20 Δεκεμβρίου 2009)
The following two tabs change content below.
Latest posts by dromena (see all)
- Κυκλοφορεί σε μετάφραση του Καθηγητή Βάιου Λιαπή το βιβλίο «Το Αρχαίο Θέατρο μέσα από τις Πηγές» - 14 Νοεμβρίου, 2024
- ΣΕΛΙΔΕΣ ΑΠΟ ΤΟ ΑΡΧΕΙΟ ΜΑΣ : Η Αυλή των Θαυμάτων (3) - 11 Νοεμβρίου, 2024
- ΣΕΛΙΔΕΣ ΑΠΟ ΤΟ ΑΡΧΕΙΟ ΜΑΣ : Η Αυλή των Θαυμάτων (2) - 10 Νοεμβρίου, 2024
- ΣΕΛΙΔΕΣ ΑΠΟ ΤΟ ΑΡΧΕΙΟ ΜΑΣ : Η Αυλή των Θαυμάτων (1) - 10 Νοεμβρίου, 2024
- Θέατρο του λαού: Ο Καραγκιόζης, η ιστορία του, η σημασία του - 27 Απριλίου, 2024
