«Εχω κάνει αίτηση για σύνταξη, δεν πολυπαίζω, αλλά όταν με χρειάζονται οι «Μέτοικοι» πηγαίνω». Είναι η πρώτη κουβέντα της Ντόρας Σιμοπούλου, με μια έκπληξη είναι αλήθεια, στην πρόταση για συνέντευξη. Στα 47 χρόνια που έχει στο θέατρο από τότε που τελείωσε τη σχολή του Πέλλου Κατσέλη, δύο συνεντεύξεις έδωσε όλες κι όλες, και δεν παραπονιέται γι’ αυτό. Χαμηλών τόνων ηθοποιός, που δεν επιδίωξε ποτέ την προβολή, είναι από αυτές που θεωρούνται στυλοβάτες κάθε παράστασης.

«Με θεωρούσαν ότι είμαι η χρυσή ηθοποιός των μικρών ρόλων. Δεν είχα φιλοδοξίες για μεγαλύτερα πράγματα. Ούτε για την προβολή και την πρώτη γραμμή».

Κάθε έργο πρέπει, όπως λέει, να της πηγαίνει. «Είμαι 66 χρόνων, δεν μπορώ να παίξω όλες τις ηρωίδες». Τα μικρά πράγματα είναι που τη διασκεδάζουν. Το ανέβασμα μια παράστασης στο τέλος της σεζόν, έργα με χαρακτήρα και χιούμορ, ρόλοι που ταιριάζουν στην ιδιοσυγκρασία της. «Καλά, αν τύχει ένα μεγάλος ρόλος δεν θα πω όχι, όμως οι μικροί ρόλοι σού αφήνουν μια ελευθερία. Να βλέπεις και τους άλλους τι κάνουν αλλά και συ, να εκφράζεσαι όπως θέλεις».

Ετσι εξηγεί και τη συνεργασία της στο «Αλεκτον» όπου παίζεται η κωμωδία «Μίλα μου για φόνο» της Jan Delvin σε σκηνοθεσία της Ασπας Κυρίμη, μετάφραση Αννας Ιορδανίδου, με τους Κώστα Φλωκατούλα, Γαλήνη Χατζηπασχάλη, Χρήστο Αδαμόπουλο, Δήμητρα Κωστοπούλου. Εχει σημασία που είναι μαύρη κωμωδία. «Πιστεύω στο χιούμορ. Και στη ζωή μου, παρότι είμαι μελαγχολική ως χαρακτήρας, πιστεύω πως όλα τα πράγματα έχουν και την άλλη πλευρά. Διασκεδάζω με τα πιο απίθανα πράγματα, ακόμη και με τις ειδήσεις, όσα βλέπω γύρω μου, κάποιες σκηνές στο σούπερ μάρκετ. Συχνά γελάω μόνη».

Την συνδέουν όμως και πολλά με τους «Μέτοικους». Παρότι δεν είναι μέλος της ομάδας πηγαίνει όταν την καλούν. «Γνωρίζω εδώ και 20 χρόνια την Ασπα (Κυρίμη). Ημασταν κάποτε σε ένα εργαστήριο μαζί. Εκεί και η Σοφία Σεϊρλή, να εξερευνούμε όλες τα εκφραστικά μας μέσα. Η δουλειά βλέπεις στο θέατρο και την τηλεόραση είναι μια ρουτίνα. Συνήθως, αν έχεις παίξει καλά σε ένα πράγμα σε καλούν να το επαναλάβεις».

Η συγγραφή είναι η δεύτερη πλευρά της. Στη δεκαετία του ’90 έγραψαν με την Αννα Μακράκη αρκετά σενάρια: «Χαραυγή», «Σκιές πάνω από την πόλη», «Ερωτας και πάθος», «Νέμεσις», «Οικογένεια», «Στενές επαφές τρύπιου τοίχου» κ.ά. Εκτοτε η τηλεόραση έγινε πιο άγρια, σχεδόν απάνθρωπη. «Πρέπει να υπάρχει μια διαρκής διαπραγμάτευση που όμως δεν έχει αντικείμενο». Η Ντόρα Σιμοπούλου έχει δικούς της ρυθμούς και προτεραιότητες. «Βγήκα το 1960 από τη σχολή, αλλά πρωτοέπαιξα το 1962. Είχε να κάνει με την ντροπή. Ακόμη είμαι ντροπαλή».

Είχε όμως γειτόνισσα τη Λαμπέτη. «Τη συνάντησα μια μέρα στο δρόμο και μου είπε «έμαθα ότι έγινες ηθοποιός. Ελα από το θέατρο». Πρωτόπαιξε στη «Μικρή μας πόλη» κάνοντας δυο τρία ρολάκια και ύστερα άνοιξε ο δρόμος. «Δούλεψα με τη Λαμπέτη κάποια χρόνια, την Ξένια Καλογεροπούλου, τον Χορν, με τον Γιώργο Μιχαηλίδη, την περίοδο της χούντας… Ολο το ελεύθερο θέατρο. Από τους σκηνοθέτες ο πιο χαρισματικός ήταν ο Βολανάκης». Στο Εθνικό δούλεψε μια μόνο σεζόν, επίσης στα ΔΗΠΕΘΕ Κομοτηνής, Ιωαννίνων, Κοζάνης, Καβάλας.

Ηθοποιός που ξεχώρισε για τις ερμηνείες της στο θέατρο, ήταν από εκείνες που γνώρισαν την τηλεόραση στα πρώτα της βήματα. Τότε που οι ασπρόμαυρες παραγωγές σαν τη «Γυφτοπούλα» του Παπαδιαμάντη που διασκεύασε ο Παύλος Μάτεσις, έκλειναν τους τηλεθεατές στο σπίτι. Εκτοτε παρακολουθεί τις αλλαγές στο θέατρο, τη ζωή, την πολιτική, την τηλεόραση και όπως λέει: «Δεν μπορώ να συμβιβαστώ με όσα με ενοχλούν. Απλώς δεν θυμώνω πια. Ομως, εξακολουθώ να είμαι μια αμφισβητίας έφηβη, ακόμα. Η ψυχή του ανθρώπου είναι άβυσσος και των ανθρώπων που μας κυβερνούν είναι μεγαλύτερη. Μη με βλέπετε έτσι. Είμαι ικανή να αντισταθώ».

Τώρα γράφει ένα αστυνομικό μυθιστόρημα. Εχει μανία με τα αστυνομικά, το ομολογεί. «Δεν ξέρω αν θα εκδοθεί ποτέ. Χρόνο έχω άφθονο, κέφια δεν έχω. Υποφέρω κι εγώ από τη γενικότερη κατάθλιψη».