Σαρλ Ντιλέν (1885 – 1949) Γάλλος σκηνοθέτης και ηθοποιός
Ο Charles Dullin (8 Μαΐου 1885 – 11 Δεκεμβρίου 1949) ήταν Γάλλος σκηνοθέτης και ηθοποιός του θεάτρου και του κινηματογράφου.
Ο Dullin ξεκίνησε την καριέρα του ως ηθοποιός στο μελόδραμα. Το 1910 γνώρισε την πρώτη του επιτυχία στο Theatre des Arts ερμηνεύοντας τον Σμερντιακόφ στους Αδελφούς Καραμαζόφ. Το 1908, ξεκίνησε τον πρώτο του θίασο με τον Saturnin Fabre, το Théâtre de Foire, όπου ανέβασαν έργα του Alexandre Arnoux.
Ο Dullin ήταν μαθητής του Jacques Copeau, στην εταιρεία του οποίου προσχώρησε το 1913 για μία σεζόν, προτού επανενταχθεί από το 1917 έως το 1918. Εκπαιδεύτηκε επίσης και εργάστηκε με τους Jacques Rouché, André Antoine και Firmin Gémier.
Τον Ιούνιο του 1920, ο Dullin άρχισε να δέχεται φοιτητές και έδινε μαθήματα υποκριτικής στο Théâtre Antoine υπό την καθοδήγηση του Gémier.
Τον Ιούλιο του 1921, ο Dullin ίδρυσε το Théâtre de l’Atelier το οποίο ονόμασε “θέατρο εργαστηρίου”. Πραγματοποιούσε οντισιόν για τον θίασο στο Παρίσι και στη συνέχεια έφερε τη μικρή ομάδα ηθοποιών στο Néronville, όπου εκπαιδεύονταν για δέκα έως δώδεκα ώρες καθημερινά. Η μικρή ομάδα μαθητών, μεταξύ των οποίων ο Antonin Artaud και η Marguerite Jamois, οργανώθηκε ως κομμούνα, με τον Dullin να επιδιώκει να δημιουργήσει «μια διαφορετική στάση απέναντι στο θέατρο» μέσω ενός «κοινού μοιράσματος ζωής και εργασίας».
Το 1922, το συγκρότημα εγκαταστάθηκε στο Théâtre Montmartre, το «πρώτο θέατρο που χτίστηκε στα προάστια του Παρισιού», το οποίο άνοιξε αρχικά το 1822. Προκειμένου να καλύψει το αρχικό κόστος της μίσθωσης και της εγκατάστασης του θεάτρου, η μητέρα τού Dullin πούλησε μερικά από τα έπιπλα και τα ασημικά τής οικογένειας σε ενεχυροδανειστήρια.
Το 1941 μετακόμισε στο «μεγαλύτερο, πιο σύγχρονο Θέατρο Sarah-Bernhardt», όπου σκηνοθέτησε τις Μύγες του Σαρτρ, που γνώρισαν πραγματικό θρίαμβο και το 1945 ανέβασε μια εξαιρετική παράσταση του Βασιλιά Ληρ. Εκεί παρέμεινε μέχρι το 1947, όταν η συσσώρευση χρεών τον ανάγκασε να κλείσει.
Ο Dullin έπαιξε επίσης πολλούς ρόλους στην οθόνη και χρησιμοποίησε μερικά από τα χρήματα που κέρδισε σε αυτούς τους ρόλους για να στηρίξει το θέατρό του. Ήταν ένας από τους σημαντικότερους Γάλλους ηθοποιούς τόσο στη σκηνή όσο και στην οθόνη κατά τη δεκαετία του 1930.
Ο Dullin έδωσε ιδιαίτερη έμφαση στη μίμηση, τη γυμναστική, την παραγωγή φωνής και διάφορες αυτοσχεδιαστικές ασκήσεις που αποσκοπούν στην ενίσχυση της αισθητηριακής αντίληψης κάποιου. Σύμφωνα με την παράδοση του Copeau, ο Dullin έδωσε έμφαση στο σεβασμό για το κείμενο, στην απλοποιημένη διακόσμηση της σκηνής και σε μια ποιητική και όχι θεαματική οπτική της σκηνοθεσίας, τοποθετώντας τον ηθοποιό στο επίκεντρο της παράστασης. Στόχος του ήταν να δημιουργήσει ένα συνολικό θέατρο στο οποίο ο κόσμος της σκηνής ήταν «πιο εκφραστικός από την πραγματικότητα».
Ο στόχος της εκπαίδευσης του Dullin ήταν να δημιουργήσει τον «πλήρη ηθοποιό»:
Να εκπαιδεύσει ηθοποιούς με μια γενική κουλτούρα, που τόσο συχνά τους λείπει. να τους εμφυσήσει από την αρχή με στέρεες αρχές των τεχνικών των ηθοποιών: καλή διάλεξη, φυσική προπόνηση· να επεκτείνουν τα εκφραστικά τους μέσα ώστε να περιλαμβάνουν χορό και παντομίμα. με μια λέξη, για να σχηματιστεί ο πλήρης ηθοποιός.
Ο ηθοποιός επρόκειτο να συντονιστεί με το “La Voix du Monde” (Η Φωνή του Κόσμου) κάνοντας επαφή με το περιβάλλον του, κάτι που θα απελευθέρωνε την αληθινή φωνή του ηθοποιού, “Voix de Soi-Même” (τη φωνή του εαυτού του).
Στα σεμινάριά του, ο Dullin χρησιμοποιούσε συχνά τον αυτοσχεδιασμό, που ήταν μια από τις σημαντικότερες τεχνικές του. Τόνιζε ότι οι ηθοποιοί του πρέπει να «βλέπουν πριν να περιγράψουν, να ακούν πριν απαντήσουν… και να αισθάνονται πριν προσπαθήσουν να εκφραστούν», χρησιμοποιώντας συχνά κουδούνια, τον ήχο των βημάτων και μάσκες ως προετοιμασία. Οι ηθοποιοί του ενθαρρύνθηκαν να ξεχάσουν το βάρος του σώματός τους, ενώ το χρησιμοποιούσαν περισσότερο από το πρόσωπό τους για να εκφραστούν, φορώντας συχνά μια πλήρη ή μισή μάσκα.
Ο Dullin άντλησε σε μεγάλο βαθμό τις τεχνικές του θεάτρου της Ανατολικής Ασίας, και ιδιαίτερα το ιαπωνικό θέατρο, το ενδιαφέρον του για το ιαπωνικό θέατρο αναπτύχθηκε ήδη από το 1916, όταν, ως στρατιώτης στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο, έπαιξε στην πρώτη γραμμή και δήλωσε ότι οι παραστάσεις του συναδέλφου του στρατιώτη ήταν Ιάπωνες λόγω της ενσωμάτωσης του χορού, του λόγου και του τραγουδιού στην παράστασή τους.
Ως μέλος του Théâtre des Arts του Jacques Rouché (1910-1913) έπαιξε στο Le Chagrin dans le Palais de Han (1911) του Louis Laloy, μια προσαρμογή ενός κινεζικού θεατρικού έργου Yuan zaju. Αρχικά θα έπαιζε στον δευτερεύοντα ρόλο του un Seigneur πριν αναλάβει τον ρόλο του Αυτοκράτορα, έναν από τους δύο πρωταγωνιστές του έργου, για την αναβίωσή του τον Δεκέμβριο. Εκτός από τον πρωταγωνιστή στην αναβίωση, ο Rouché ζήτησε από τον Dullin να τροποποιήσει ορισμένες πτυχές της σκηνοθεσίας, οι οποίες, σύμφωνα με τον Rouché, προμήνυαν τις «μελλοντικές του τάσεις προς το στυλιζάρισμα».
Έβλεπε για πρώτη φορά ιαπωνικό θέατρο το 1930, όταν ο θίασος του Tsutsui Tokujirō ήρθε στο Παρίσι.
Ο Dullin συνδύαζε ένα βαθύ σκηνικό ένστικτο και μια ικανότητα δασκάλου που ανέβασαν σε επίπεδο σχολής και καλλιτεχνικής τάσης τη θεατρική του εργασία. Αφού ο ίδιος, προσωπικά, αφομοίωνε το έργο, σ’ ένα είδος στοχασμού σε βάθος, το παρέδιδε σχεδόν αυτοσχέδιο στο κοινό, εμπνεόμενος τη μέθοδό του αυτή από την Κομέντια ντελ’ άρτε. Η φαινομενική φτώχεια των κινήσεών του επάνω στη σκηνή ανταποκρινόταν στην πραγματικότητα σε μια απαίτηση να αποδοθεί μόνο το ουσιώδες, πράγμα που υπήρξε ένας από τους βασικούς κανόνες της θεατρικής του αισθητικής.
Ο Dullin πέθανε στο Παρίσι στις 11 Δεκεμβρίου 1949, αφού αρρώστησε ενώ βρισκόταν σε περιοδεία ως ηθοποιός στη Νότια Γαλλία.
Μαθητές τού Charles Dullin ήταν οι Pascale de Boysson, Antonin Artaud, Jean-Louis Barrault, Juozas Miltinis, Étienne Decroux, Juran Hisao και Marcel Marceau.
The following two tabs change content below.
Latest posts by dromena (see all)
- Θέατρο του λαού: Ο Καραγκιόζης, η ιστορία του, η σημασία του - 27 Απριλίου, 2024
- Ο Σαίξπηρ στο πολεμικό Λονδίνο - 11 Απριλίου, 2024
- Η “Δωδέκατη νύχτα” του Σαίξπηρ - 2 Απριλίου, 2024
- Αν ο Νίκος Χαραλάμπους σκηνοθετούσε τον τηλεφωνικό κατάλογο - 31 Μαρτίου, 2024
- Ο σκηνοθέτης Νίκος Χαραλάμπους - 31 Μαρτίου, 2024
